تار در لغت ایرانی به معنی زه، سیم و از لحاظ سازشناسی از گروه سازهای زهی مضرابی است. بنابر روایتی تار از زمان فارابی (حدود سال 260 هجری – سال 339 هجری) موسیقیدان معروف ایرانی وجود داشته و بعد از وی توسط صفی الدین ارموی و دیگران به سمت کمال پیش رفته‌است.
نواختن این ساز در دوره? زندیه در شیراز متداول و مرسوم بوده‌است. با این همه، نام نوازنده? مشخصی از این ساز در منابع دوره زندیه دیده نمی‌شود و از این‌رو، احتمالاً این ساز در آن دوره نام دیگری داشته‌است. ساز تار با شمایل و مشخصات کنونی (کاسه و نقاره شبیه به دل روبروی هم، با دسته‌ای متصل دارای 6 سیم از زمان قاجار دیده شده‌است.
مرتضی حنانه (استاد موسیقی ایرانی) در کتاب گامهای گمشده، تار را ساز ملی ایرانیان می‌داند و مرحوم روح‌الله خالقی (استاد موسیقی ایرانی) در کتاب سرگذشت موسیقی می‌گوید: ساز (تار) بهمراه نام سازهایی دیگر در شعر فرخی سیستانی شاعر ایرانی (370–429) ذکر شده‌است
هر روز یکی دولت و هر روز یکی غژ هر روز یکی نزهت و هر روز یکی تار
برای خواندن کامل متن مقاله روی آموزش تار در کرج کلیک کنید.
